Foto©Porgaliciabaixo
Hoxe mesmo podería porme diante da galería do salón da casa da miña nai, coa xanela aberta, entornar os ollos, á fronte á ventá un bosque verde: as Palmeiras, a Alameda, e sobrevoando todo iso o edificio de “Adeslas”, ao fondo.
Se deixo de entornar os ollos, e péchoos, o perfume da herba, os camelios, a vexetación e o ruído da montaxe de todos os chiringuitos e atraccións das festas transpórtanme a outros tempos nun plis-plas.
Falar das festas da Peregrina, creo que é falar dos recordos que temos arquivados no baúl da memoria desde a máis tenra infancia de todos os pontevedreses.
Véxome ao min mesma coas miñas irmás e curmáns, todos en tropa, como debe ser, cruzando desde a beirarrúa do Lar cara a Santo Domingo, antes seguro que faríamos unha parada na tenda de revista de Marisa, a comprar algunhas chucherías. Imos xa por Montero Ríos, no camiño vemos aparcados diante do Valé Inclán o coche dos meus pais e dos meus tíos. Cruzamos de beirarrúa, imos de cabeza á alameda. Subimos a ela pola parte máis complicada, gústanos andar polo bordo dos xardíns e polos bordos da balaustrada dos bancos de pedra, facendo equilibrios e sen saírche deles; cando máis pequenos máis nos gusta. Os nosos pais, tíos e demais familiares, detrás escoltándonos e dicíndonos, “nenos non vaiades por aí”…
De fondo óuvese o ruído das tómbolas, e os reclamos das rifas dos xamóns e do viño de Aragón. Á miña irmá antóllaselle unha mazá caramelizada, unha desas que nunca che acababas, outros da cuadrilla de cativos que somos, amontóanse nun posto de algodón de azucre, que ineludiblemente dunha maneira ou doutra, non sabes como, pero parte del termina sempre no pelo dalgún.
Seguimos avanzando por todo o ruído, as luces e cores rechamantes. Hai que facer igualmente unha parada para tirar coa escopeta de aire comprimido e tentar romper as cintas de cores para levar calquera premio, a cuestión non é o peluche nin o que che regalen se o consegues, evidentemente, a cuestión é vencer a esas escopetas que nunca parecen responder á puntaría, nin funcionar coordinadas con o seu punto de mira…
De fondo óuvese o ruído das tómbolas, e os reclamos das rifas dos xamóns e do viño de Aragón. Á miña irmá antóllaselle unha mazá caramelizada, unha desas que nunca che acababas, outros da cuadrilla de cativos que somos, amontóanse nun posto de algodón de azucre
E aos poucos, chegamos ao final da alameda e baixamos polas escaleiras rumbo ao que verdade interésanos. Subir a todos os cachivaches que nos sexan humanamente posible!!!.
Chegamos xusto á beira da Cruz dos Caídos (na miña infancia era así, antes do Monumento ao Soldado Descoñecido). Alí estaban en todo o seu esplendor os coches de choque, todo un mundo prohibido no meu caso, xa que non me deixaban subir, e miraba con envexa como os maiores se podían facelo. Tamén recordo, como non, a Finoca e á súa filla. Elas sempre estaban alí a calquera hora que foses, e desde a mirada da túa infancia percibías, aínda que non soubeses do fondo da cuestión, que algo non ía ben con elas, e causábanche certa pena e tenrura.
Os nosos pais e familiares chegados a este punto de dividían até nova orde, para vixiarnos. Por unha banda uns ían cara á zona dos caballitos e atraccións si permitidas aos que eramos máis peques, mentres os outros quedaban cos máis maiores nos coches de choque?. Subíasche aos caballitos, ao coche de bombeiros, ao pulpo…
E nun alarde de querer sentirte máis maior, e despois de moito insistir, excepcionalmente permitíanche montar nas cadeas, iso si dicíndolle ao encargado–quedóuseme gravado durante anos un mozo que se chamaba Miguel– que che atasen ben superrequeteben e que non che dese voltas unha vez en marcha, que era xustamente o que ti querías…
Mentres dábanche voltas e voltas, advertías en cada unha delas a cara de angustia dos teus pais, que non vían a hora en que se acabase esa quenda que a ti sempre che parecía demasiado curto… de fondo soaba “ya ya en el otro mundo , en vez de infierno encuentres gloria…” de Albert Hammond; “Eva María se fue buscando el sol en la playa” de Formula V, o “Acalorado estoy dime tú lo que me has dado …” de los Diablos…esta última parte é máis confusa, mesturas cancións e cancións de diferentes anos.
Posteriormente sempre “tocábame” subirme coa miña irmá pequena no tren Pof Pof, que non me gustaba nada…
E remataba a cousa, marchando todos en familia camiño do Blanco y Negro, alí volviámonos a dividir. A cuadrilla de cativos aos columpos que entón estaban situados xusto enfronte da cafetaría. Outras veces tirabamos cara ao Carabela, pasando por Michelena e parando a comprar xeados na Ibense.
Por suposto, como era de esperar, a chavalada familiar, outros días faciamos “escapadas” á feira sen pais… Pero esa é outra historia, desas que quedan entre curmáns e irmáns como un pacto de sangue para sempre.
(11 Agosto, 2016)
