Historia do Club Ourense Baloncesto

Foto:www.clubourensebaloncesto.com/

O Club Ourense Baloncesto é un club de baloncesto español con sede en Ourense, Galicia, . Na tempada 2014/2015 compite na LEB Ouro. O 2 de xuño de 2015 logra o ascenso á liga ACB.

O Club Ourense Baloncesto fundouse en 1978 como Club Bosco-Salesianos. Nos primeiros anos o primeiro equipo disputou a Liga de Terceira División. En 1980, o club conseguiu o seu primeiro patrocinador importante (“Aspol”) e pasou a denominarse Bosco Aspol. O equipo ía en crecemento e ao ano seguinte “Fajauto Electromecánica” converteuse no patrocinador do club. Esta unión duraría outra tempada máis.

O 2 de xuño de 2015 logra o ascenso á liga ACB.

Esa época de tres anos serviu para consolidar o equipo e culminou co ascenso na seguinte tempada (1983-84) a Segunda División. O “Ouro Ribeiro” (empresa patrocinadora nesa tempada, propiedade do primeiro socio de Honor do Club, o falecido Don Manuel Vázquez “Arnoia”) conseguía o primeiro ascenso da súa historia. Algúns xogadores daquela tempada foron Cortizo, Abelleira, Santamaría, Garrido, Llorens, Casasnovas, Neira, Moncho Fernández, Gil, Carlos Oro… A plantilla compoñíase enteramente de xogadores galegos e prácticamente todos ourensáns.

Na tempada 1984-85 “Caixa Ourense”  foi o nome comercial do club. Fue o patrocinador que máis anos estivo unido ao club (6 campañas como patrocinador principal). Esta época (xunto coa posterior de 4 anos con “Coren”) foi a máis dourada da historia do equipo.

Tras manter a categoría, a tempada 1985-86 propiciou unha nova alegría á afección. En mayo de 1986, en Badajoz, disputouse a Fase de Ascenso a 1ª B. Constaba de dous grupos de catro equipos no que o campión de grupo conseguía o ascenso.

Nun grupo encadráronse Elosúa León, Unelco Tenerife, Caja Plasencia  (quizá o favorito, cun equipo composto por ex-xogadores das duas categorías superiores) e Andorra. Andorra terminou 1º e Elosúa 2º (tras conseguir o gran éxito de vencer a Caja Plasencia no último partido do grupo).

No outro grupo: Caixa Ourense (con Pirulo de adestrador), Guadalajara (o seu adestrador era o cuñado de Pirulo), Córdoba e Caja Navarra. Todo comezou moi mal para o equipo de Orense. Navarra gáñalles o primeiro partido e a desilusión era total (Navarra foi o equipo máis floxo dos catro, conseguindo só esta vitoria). O segundo partido foi contra Guadalajara. Disputouse ás 10 horas da mañá apenas sen público (os directivos de ambos equipos e ninguén máis). O choque foi moi polémico, ata chegar ao momento de que os nosos xogadores tiveron que tranquilizar a seis ou sete directivos que querían invadir a cancha. Renovouse o partido e chegouse ao final do tempo reglamentario con prórroga, tras pitar pasos nun contraataque a Llorens tras converter a canastra. Finalmente conseguiuse a vitoria e o equipo colocábase cunha vitoria e unha derrota, mantendo opcións á espera do último partido do seu grupo. O terceiro partido contra Córdoba foi apoteósico. Gañouse sen sufrimento (por máis de 12 puntos) e conseguiuse o ascenso. Afeccionados chegados de Ourense nos seus coches e ata autobús costeado por eles festexaban o gran logro conseguido. De segundo neste grupo quedou Guadalajara. Ao día seguinte disputouse a final da fase de ascenso entre os dous equipos xa ascendidos: Andorra e Caixa Ourense. Os andorranos venceron por catro puntos nun partido no que xa non xogaron nin Llorens, nin Gil (que disputara toda a fase infiltrado e aínda así fora dos destacados).

Foto:www.clubourensebaloncesto.com/

Outro acontecemento importantísimo nesta época foi a visita do Real Madrid ao Pavillón Municipal dos Remedios (a cancha naqueles tempos) o 16 de marzo de 1986. O pavillón encheuse e o público gozou vendo en acción ás grandes estrelas madridistas como Romay, Fernando Martín, Iturriaga, Corbalán ou Biriukov.

No banquillo madridista outro ilustre: Lolo Sáinz. Este partido que trouxo a Ourense Don Victorino Núñez (Presidente da Deputación de Orense) grazas á importantísima colaboración de Miguel Ángel  (porteiro ourensán do R. Madrid de fútbol) e ao Concelleiro de Deportes Paco Saa e alcalde Antonio Caride-Tabarés, marcou o que sería o devir do club. A xente ata acudiu o día anterior pola noite ás billeteiras para conseguir entradas, e as últimas que se sacaron á venda na mañá do partido esgotáronse ao momento. Ante a magnitude que empezaba a tomar o club, o 10 de xullo de 1986 nace o Club Ourense Baloncesto, rexistrado co número 869 de clubs en Galicia. A fusión con Salesianos produciuse o 6 de xuño de 1987 e xa todos os dereitos eran do  C. O. B.

A tempada 1986-87 tiña o obxectivo da permanencia en Primeira B, e o “Caixa Ourense” conseguiuno en boa medida grazas ao apoio da afección que enchía o campo partido a partido. O equipo fixo de Orense un fortín e pese a non gañar prácticamente nunca de visitantes, os resultados de locais permitírono. Isto levou á construción de gradas supletorias (a conta do club) para dar cabida a máis afeccionados para tempadas vindeiras.

O 28 de abril de 1987 en 1ª B, o club acepta a dimisión de Quique e Manolo Losada por diferentes motivos (gran labor desenvolvida cando aínda non se era equipo coñecido no básquet galego nin nacional) e a composición directiva quedou do seguinte xeito: Presidente: Adolfo López Arribas “Fito Arribas”, Vicepresidente: José Alberto Gallego, Vicepresidente deportivo: Armando Álvarez, Secretario: J. Manuel Vázquez “Casiano”, Tesorero: Manolo Latorre, Vocal (Comunicación): Manuel Peleteiro e Vocal (categorías basee): José Fdez. Balboa. Por esas datas acordouse por unanimidad contratar a J. Antonio Cuquejo como secretario técnico e delegado deportivo.

Nesta tempada o Pavillón “Paco Chao”de O Carballiño foi inaugurado polo Caixa Ourense, que organizou o partido disputado alí contra a Selección Nacional de Cuba. Outros municipios tamén solicitaron a súa presenza en partidos inaugurais de novos pavillóns como Bande ou Viana do Bolo. O club seguía crecendo e xa era unha referencia para capital e resto da provincia, así como un equipo coñecido e respectado en España.

87/88. Unha Tempada Para A Historia

O principal equipo representativo do baloncesto ourensán, o Caixa Ourense, inicia o seis de setembro de 1987 a súa primeira andadura como Club Ourense Baloncesto (a tempada anterior 86/87 xogou tamén pero como club Salesianos)pola 1ª Div. “B”, a segunda división española de baloncesto, na cancha do Santa Coloma. Atrás quedaba a romántica época na que configurado como Club Bosco-Salesianos lograra dunha forma meteórica a súa chegada á elite do baloncesto nacional desde a súa fundación alá polo ano 1979. O 6/06/1987 establécese a fusión Salesianos e C.O.B. O C.Ou.B. Club Rexistrado co número 869 xa o 10/07/1986.

Para esta tempada o COB, sae a competir co apoio de 1.000 abonados e cun orzamento inicial de 337.000 €, cantidade intermedia dentro das que se levaban neses tempos na Liga. Por poñer exemplos, Pamesa Valencia era o club con máis orzamento con 692.000 €, destacando tamén Breogán Lugo con 510.000 € ou Júver Murcia con 480.000 €. Pola contra, equipos como o Tenerife (277.000 €) ou o Cajasur Córdoba (229.000 €) manexaban orzamentos inferiores.

Unha vez disputadas as dez primeiras xornadas da competición a nova cesa como primeiro adestrador a Manuel Fernández Rey pasando a levar a dirección técnica do equipo o ata ese momento xogador Ángel Navarro.

Caixa Ourense conclúe a primeira fase da liga cun balance de 26 encontros disputados, 11 vitorias e 15 derrotas, totalizando 2239 puntos a favor (86,1 de media) e 2277 (87,5 de media) en contra, números que lle levan a disputar a B-2 e onde as cousas non marcharían moito mellor finalizando con 14 encontros disputados, 3 vitorias e 11 derrotas con 1267 puntos a favor e 1344 en contra. Todo isto lle enfocó directamente a xogar o seu primeiro play-off por evitar o descenso de categoría.

Nesta primeira e nova experiencia o rival foi o Liria, club dunha pequena localidade valenciana pero moi emerxente no panorama baloncestístico español nesa época. O Caixa Ourense resolve durante o mes de maio de 1988 o seu primeiro KO coa historia por un 3-1, logrando manter a categoría e asegurándose un ano máis entre os mellores equipos do baloncesto nacional na segunda división.

Para o anecdotario quedará a celebración o 12 de febreiro de 1988 do All Star da Primeira B na localidade ourensá de Rúa. Grazas ao esforzo realizado polo entón Presidente da Diputación de Orense e o Concejo de Rúa, esta pequena localidade ourensá viviu de forma intensa unha xornada de baloncesto, co seu concurso de mates e partido entre os mellores, onde máis de mil cincocentos espectadores déronse cita na cancha municipal.

Os xogadores estranxeiros que reforzaron ao Caixa Ourense durante esa tempada foron inicialmente Howard Wood e Yomi Sangodeyi. Este último sufriu en xaneiro de 1988 aos sete minutos do encontro que disputaba ante o Badajoz unha importante rotura no Tendón de Aquiles que lle deixou fóra da competición para todo o que restaba de tempada. No seu lugar chegou Douglas Arnold.

Wood chegou con 28 anos a Orense logo de concluír a súa formación universitaria na Universidade de Tennessee en 1981 e ser elixido ese mesmo ano en segunda rolda do Draft da NBA por Utah Jazz co número 27. Tras xogar algúns partidos con Utah pasou enseguida á CBA e posteriormente desembarcó en España no Cacaolat Granollers para xogar tamén no Tizona Burgos e Pamesa Valencia.

Yomi Sangodeyi era un destacado membro real dunha tribo nixeriana. Alcumado como “el príncipe” este pivot de 28 anos cando chegou a Ourense formouse na SAM Houston State University ata 1984 ano no que foi seleccionado por New Jersey Nets no Draft da NBA en terceira rolda co número 63. O seu pasado antes de chegar a Galicia presentaba un paso por Florencia na A-2 italiana, Tenerife e La Navarra. Do seu paso polo Firenze transalpino gardaba como recordo un fantástico Mercedes Biplaza deportivo agasallo do presidente do club italiano que paseaba polas rúas ourensás.

O último en chegar foi Douglas Arnold, no mes de xaneiro do 88 para substituír por lesión a Sangodeyi. Cando chegou este á/pivot de 2,03 tiña 26 anos. Formado en Texas Christian University saíu en 1983 elixido en cuarta rolda do Draft da NBA por Utah Jazz no posto 76. Anteriormente xogara durante tres tempadas no Racing Paris da liga francesa e ata Ourense chegou ao ser cortado en decembro na liga belga.

A plantilla estivo formada esa tempada polos seguintes xogadores:

Xogador Posto Idade Altura

4 Antonio Martín Ala/Pivot 19 2,00

5 Nacho Estany Base 22 1,78

8 Toño García Alero 26 1,92

9 Jordi Planell Ala/Pivot 21 1,96

10 Howard Wood Pivot 28 2,02

11 Jordi Darde Escolta 21 1,91

12 Ángel Navarro Alero 32 1,93

13 Juan Pedro Mayoral Escolta 20 1,90

14 Yomi Sangodeyi Pivot 28 2,05

15 Fran Crujeiras Pivot 23 2,04

14 Douglas Arnold Ala/Pivot 26 2,03

Entrenador: Manuel Fernández Rey

Sustituido en la jornada 10ª por Ángel Navarro

Preparador Físico: Alfonso Rodríguez

Delegado y secretario técnico: José Antonio Cuquejo Presidente:Adolfo Lopez Arribas

Os Inicios na ACB

Tralo maior logro ata ese momento, a tempada 1989/90 buscaba o difícil obxectivo da permanencia. Mantívose a base de xogadores da anterior campaña, incorporouse a James Hardy (pívot con pasado NBA que se espera como o xogador estrela). Co tempo o club tivo a necesidade de reforzar o equipo para non perder a categoría e foi Roland Gray (¡que gran anotador!) o elixido. O alero tivo unha gran achega para que o “Caixa Ourense” non perdese a categoría no play-off de descenso. No devandito play-off incorporouse a Mike Williams. Os esforzos da directiva víronse recompensados e o obxectivo conseguiuse pese ao sufrimento. O persoal nesa histórica primeira tempada en ACB estaba composta polos bases Estany e Nacho Suárez; os aleros Toño García, Douglas Arnold, Dardé e o debutante Carlos Rodríguez; Ibáñez, Hardy, Crujeiras e Ricardo García (pívots). Uns meses despois incorporouse o mencionado Roland Gray, e Mike Williams tamén formou parte do equipo no play-off. O adestrador seguía sendo Ángel Navarro  e o número de socios roldaba os 2000. Comentar que nesta tempada Nacho Suárez foi o líder en balóns recuperados da liga con 104 (3,05 partido) e o segundo máximo asistente (192 asistencias para unha media de 5,64 por choque) só superado por José Luís Llorente (afamado base do Real Madrid e da Selección).

Trala primeira volta obtivéronse 9 vitorias e 13 derrotas no grupo A-2. Por mor disto o equipo xogou a segunda volta encadrado no Grupo III. As cousas aquí non foron tan ben e só se obtiveron 3 vitorias en 14 partidos. O equipo tivo que xogar pola permanencia e na eliminatoria decisiva o Ourense salvouse relegando a Gran Canaria ao descenso tralo cuarto partido. Finalmente a clasificación do equipo foi de 21º no seu debut na división de honra do básquet español.

A nota triste acontecida nesta tempada foi a morte de Francisco Paz Sotelo, xerente ata ese momento do pavillón que a partir dese momento recibiu o nome de Pazo “Paco Paz” no seu honor. Nun tráxico accidente de tráfico, cando regresaba de Santiago de presenciar un partido do COB, Paco Paz perdeu a vida o 21-4-1990. O equipo rendeulle homenaxe co 1º MEMORIAL PACO PAZ en setembro de 1990. Para este partido o rival elixido foi o Real Madrid, pese ao gran desembolso económico, pero a xente respondeu (ao redor de 6000 persoas asistiron ao partido) para darlle unha gran despedida.

A seguinte tempada (1990-91) o equipo buscaba asentarse na liga. O persoal sufriu innumerables cambios. Aos xa coñecidos Crujeiras, Nacho Suárez, Roland Gray ou Carlos Rodríguez, incorporáronse Javi Pérez, Barneda, López, Díaz, Brad Wright (pívot cun breve paso pola NBA, gran reboteador e taponador). De gran recordo sobre todo será o base, que continúo boa parte da súa carreira na cidade ourensana, chegando a ser o capitán do equipo en próximas tempadas.

O equipo alcanzaba por primeira vez os play-off polo título e acabou xogando, tras ser eliminado, un invento raro que era o “play out”.

A liga tiña un raro sistema no que os eliminados do play-off polo título e os gañadores da primeira eliminatoria ao descenso (había que perder dous eliminatorias do descenso para perder a categoría) organizábanse en catro grupos de catro equipos. O ganador de cada grupo quedaba entre o posto 9 a 12 da clasificación. Iso tiña o seu relevancia porque na liga existía a A1 e a A2. A A1 englobaba aos doce primeiros equipos da liga, e a A2 aos doce últimos. Ao ano seguinte, había que xogar dous partidos contra cada equipo do teu mesmo grupo e só un contra os equipos do outro. Existía tamén un factor de corrección para os equipos de A2 que vían atrasadas as súas posicións nos play offs ao título, porque era máis fácil conseguir vitorias (claro exemplo foi o de TDK Manresa, que acabou terceiro en liga regular e a súa clasificación final foi o 9º posto).

O COB quedou campión do seu grupo asinando unha gran campaña, e isto complicáballe o calendario para a posterior tempada. Os xogadores do Caixa Ourense empezaban a espertar interese e admiración a gran escala. Nacho Suárez chegou a acudir á preselección de España; Crujeiras, quizá na mellor tempada da súa carreira, chegou a chamar ás portas da selección, con presenza do desaparecido Díaz Miguel no Pazo para ver as súas evolucións. Toño García, Wright, Carlos Rodríguez, Barneda (con bo recordo no club, pese a ser bastante criticado fóra das nosas terras; bo triplista cun gran rendemento na súa etapa ourensana) tamén destacaron. Pero isto tivo tamén a súa parte negativa: Nacho Suárez íase a Murcia que lle ofreceu unha ficha inalcanzable para as arcas ourensanas, co que se perdeu a un dos mellores nacionais da competición (único xogador con dous triplos-dobres no seu haber e dos tres ou catro que ten algún triplo – dobre) de face ao futuro. Brad Wright tamén deixaba o club. Do mesmo xeito que o patrocinador principal: Caixa Ourense.

A tempada 1991-92, foi a primeira na que o Club Ourense Baloncesto sufriu o seu primeiro aviso serio para continuar en ACB. A clasificación da tempada anterior pesou como unha losa e o xogar na A1 obrigou a pelexar as vitorias en maior medida cos equipos máis fortes. Entre as grandes novidades, a saída de Caixa Ourense daba paso á entrada de Coren como patrocinador principal do equipo. Isto provocou diversas variacións na contorna, como a desaparición do urogallo como mascota, substituído pola galiña de Coren, ou como os cambios nos cánticos da afección, por exemplo. A plantilla de nacionais mantíñase na súa maior medida, pero a baixa de Nacho Suárez foi moi importante. A achega destes xogadores non foi a mesma (Crujeiras, por exemplo, tivo unha actuación moito inferior). Destacable foi a tempada de Javi Pérez que tivo unha achega moito máis importante, en gran medida pola baixa de Suárez. Pérez foi un xogador que fixo boa carreira no noso equipo, chegando ata a converterse en capitán (¡que gran partido do base na famosa vitoria ante o Real Madrid no Pazo!)

Os estranxeiros cambiáronse respecto de a anterior campaña, ambos novos na liga ACB. Foron Roosvelt Bouie (veterano de Europa cun gran historial en Italia, procedía do Cantú). Bouie viña coa vitola de xogador grande, cun gran soldo. Con todo o seu castigado físico non lle permitiu dar o rendemento esperado e nunca chegou a cumprir co seu rol de xogador estrela. O outro elixido foi o yugoslavo Sasa Radunovic, xogador moito máis barato con menos cartel en Europa. Rápidamente fíxose un dos favoritos da grada, pese a ser algo irregular e quizais menos forte que os seus rivais, e a súa participación sobre todo en labores ofensivos fíxose vital. Gran etapa a deste xogador en Ourense, que lle levou a obter metas máis altas como xogar en Valencia ou Vitoria.

As derrotas propiciaron a chegada de George Ackles, proveniente da NBA, provocando a saída de Bouie, aínda que logo retornaría. Ackles tiña un físico privilexiado (gran matador), pero o seu inexperiencia non o converteu tampouco no xogador clave para axudar ao equipo. Tamén participou do persoal Leo Rautins, pero seguíase sen dar coa tecla adecuada. Finalmente, a parella de estranxeiros foi a inicial (Bouie e Radunovic) e encarouse o play-off de descenso con Tim Shea no banquillo en sustitución de Ángel Navarro, no que foi o final da súa primeira etapa como técnico no club. O equipo quedou situado na liga regular na posición 22ª de 24 equipos, con 10 vitorias e 24 derrotas. A salvación logrouse na eliminatoria definitiva ante Granada, xa que na anterior eliminounos Mayoral Maristas por un claro 3-0. O factor cancha foi decisivo e na eliminatoria ante Granada, foi o Coren Ourense o que se impuxo por 3-0 (importante vitoria no último encontro da serie por un punto).

O 2 de xuño de 2015 logra o ascenso á liga ACB.

Vídeo: Partindo desde o domicilio de Salva Arco na tarde do estreo, os protagonistas da gran final da Adecco Oro 2014/15 acompáñannos nun vídeo-resumen no que coñeceremos os detalles máis ocultos. Desde a preparación de partido cos adestradores á gran festa do ascenso do COB pasando por conxúralas dos respectivos vestuarios.


 Fonte: Wikipedia

Comparte!!!

Relacionados