No cume do monte Cucarno, o punto máis alto da illa máis grande do arquipélago, construíuse o faro de Ons, que se acendeu por primeira vez en abril de 1865. Un faro de 5º orde situada na parte máis elevada, a 22,5 metros da punta norte da illa, na embocadura da ría de Pontevedra. Funcionou durante trece anos cunha lámpada de aceite a émbolo que logo foi substituída por unha Maris para petróleo dunha mecha.
O Plan para a Reforma da Iluminación de 1902 supuxo para unha gran cantidade de faros a introdución de modificacións que, no caso do faro de Ons, supuxo a construción dun novo. Construíuse un novo edificio a dez metros do primeiro e similar a aquel, co que se uniu mediante un corpo que proporcionaba ao conxunto a forma de U tradicional nos faros. En canto á torre, botouse abaixo a parte superior da antiga, para substituíla por un tramo octogonal cun torreón tamén octogonal, e a súa lanterna pasou a ser de 3,70 metros de diámetro con montantes helicoidales. O proxecto inaugurouse en xullo de 1926 e seis anos despois, en 1932, engadiuse á obra un revestimento exterior de azulexos.
A lanterna actual do faro ten un alcance de 25 millas. Unha orde de 1906 cambiou as características da lanterna que pasou a ser de catro escintileos con lóstrego cada 24 segundos e o alcance actual, grazas a un sistema de vapor de petróleo con capillos de 85 milímetros. Aínda que se mantivo o seu sistema de iluminación a base de petróleo, conta cunhas baterías que se recargan mediante un autoxerador, e cun par de grupos de electróxenos.
