O faro das Illas Cíes, situado na punta máis alta da Illa de Medio, foi construído en 1853. Actualmente a lanterna de luz branca, situada sobre unha torre troncocrónica con dous corredores na parte superior, ten un alcance de 16 millas. Desde esta posición, o faro vixía a entrada á ría de Vigo, rodeado da beleza .
Dise que a metade do século XIX, os axentes da Compañía Peninsular e Oriental de vapores ingleses do porto de Vigo viron a conveniencia de ilustrar cunhas luces as noites das Cíes para que aos pilotos non se lles fixesen os dedos hóspedes á hora de recalar nas illas antes de tomar o porto de Vigo.
O cónsul elevou a proposta á autoridade competente, e esta caeu na conta de que aquilo afectaba o decoro nacional, así que se púxose a elo. Un estudo das illas realizado por Juan Rafó decidiu como emprazamento máis adecuado do faro a cima máis elevada da illa de Medio, a 181,14 metros de altura.
O cume onde se sitúo o faro rebaixouse en cinco ou seis varas para conseguir o plano imprescindible para o inmoble, e a ladeira viuse sometida ás esgotadoras xornadas en que se construíu a vía que a remonta ao longo de tres quilómetros nos tramos dun amplo, case desmesurado zigzag.
O faro, cuxa construción terminou en 1852, era un edificio rectangular que terminaba en dous semicírculos, cunha forma arriñonada. A lanterna contaba con doce bastidores e luciu por primeira vez en novembro de 1853. A dureza das condicións en que nunca deixou de funcionar este faro determinou unha deterioración crecente que alcanzou o estado de ruína en 1978.
Do antigo edificio aproveitáronse os sillares para engadir dependencias técnicas e un pequeno almacén. A reconstrución terminou dous anos despois, coa incorporación dunha nova lanterna de 2,25 metros á antiga torre, tamén modificada.
