O Santiago Apóstolo que chegou ata nós tiña como oficio o de pescador na súa terra e era irmán de San Xan Evanxelista. Xunto con San Pedro e o seu irmán Juan, foron “os preferidos” de Xesucristo, que ademais consideraba persoas de moito carácter. A Santiago chamábaselle “O Maior” porque foi o primeiro Santiago que apoiou e seguiu a Cristo e en primeiro en ser mártir.
Segundo a descrición de Liber Sancti Jacobi, era un home ben parecido, con bo aspecto alto de estatura, casto de corpo, benigno na doctrina…O inimigo do xénero humano non achaba nel cosa que enganar coa súa malicia ou que ofuscar coa súa disimulo. En todas as súas actividades lucía, como lucero que resplandece entre as estrelas…
Logo da morte e resurrección de Cristo, Santiago igual que os seus outros compañeiros lanzáronse a evanxelizar o mundo, Santiago dirixiuse a España; alí o seu labor nos primeiros momentos non teñen demasiado éxito aínda que fixo varios discípulos: Segundo, Indalecio, Eufrasio, Tesifonte, Torcuato, Cecilio e Hesiquio. Co tempo elixiu a dous dos seus discípilos para que seguisen predicando en España e regresou co resto a Judea.
San Isidoro de Sevilla deixo escrito: “Jacobo fillo do Zebedeo, irmán de Juan, predicou o Evanxeo aos pobos de Hispania e nos lugares occidentais e infundió luz da predicación no ocaso do mundo”. Hai máis textos doutros autores en que se fai referencia á evanxelización de España por parte de Santiago.
Desta época de evanxelistas quedan moitas lendas en Galicia; hai unha referente ao Santuario de Padrón, próximo ao pobo de Padrón, e no que hai un altar e unha ermida da que mana auga na que beben e lávanse os peregrinos, xa que a lenda atribúe ao mismísimo apóstolo o nacemento deste manancial tras retarlle os pagáns da zona. Tamén hai unhas covas nas que se supón refuxiábase o apóstolo das agresións dos pagáns, as rocas que se atopan nesa zona furadas son tamén percorridas polos peregrinos. Tamén se poden observar nunha gran roca a silueta de dúas figuras, nela quedaron gravados segundo a lenda as figuras de Santiago e a dunha anciá que pasaba por alí que o converteu no acto ao cristianismo.
Cando Santiago regresou a Judea, seguiu predicando e gañando adeptos, pero ao mesmo tempo gañouse novos inimigos e enfrontamentos cos xudeus, e a tal extremo chegou o tema que ao final o condenarán morte degolándoo, e cando o levaban cara ao lugar onde o ían a axusticiar, atopáronse cun paralítico que sanou, de tal modo que a persoa que o custodiaba Josías, quitoulle a Santiago a soga do pescozo e converteuse alí mesmo, sendo entón condenado con Santiago a matar, sendo degolados os dous e mártires.
Conta a lenda que Santiago se puxo de xeonllos, dirixiu os seus brazos en dirección ao ceo, seguidamente ofreceu o seu pescozo ao verdugo que lanzou dous golpes contra o pescozo cortando a cabeza, que por prodixio milagroso en lugar de caer ao pescozo foi a parar aos seus brazos no alto e así permaneceu ata que os seus discípulos foron a por os seus restos e trasladárono a Galicia.
Bibliografía: “Lendas e Milagres do Camiño de Santiago” de Xosé Ramón Mariño Ferro.
