Hai un tipo de pedras que a crenza popular atribúenlles poderes adivinatorios e curativos, son aquelas coñecidas como “Pedras de Abalar” (pedras oscilantes). O seu funcionamento consiste en situarse na laxa de pedra e balancearse; este movemento faríanos inclinarnos, neste caso literalmente, cara a un lado ou outro na decisión a tomar.
Famosas son A Pedra de Abalar de Muxía, A Pedra dúas Candrís e A Pedra do Temón, na máxica Costa da Morte. A Igrexa unha vez máis no seu afán de cristianizar as crenzas profundamente pagás arraigadas na poboación local, “adoptaron” estas pedras quedando do seguinte xeito a lenda: O Apóstol Santiago no seu labor evanxelizador chegou ata as nosas terras, a Fisterra, ata o fin do mundo, e estando admirando o océano dos confíns da Terra, viu de súpeto unha barca de pedra no embravecido mar, barca que as ondas guiaron nun suave abalo ata as rocas da beira, depositándoa nelas, descendendo da barca A Virxe María, que se achegou a apoiar ao Apóstolo.
A barca da Virxe quedou xa para sempre incrustada nesta costa en forma da Pedra de Abalar que faría as veces de vela, a Pedra de Temón, que como indica o seu nome sería o temón e, para rematar, A Pedra de Candrís, que sería a propia barca… E así chegou ata os nosos días; o pagán mixturado co cristián, sendo neste momento A Barca un importantísimo santuario mariano, sendo a Virxe a que responde co movemento oscilatorio da pedra aos seus fieis.
O tema das pedras curativas, é algo que ata podemos ver na nosa sociedade actual, e en tendas de tipo esotérico ofrécenllenos unha gran variedade delas, con supostos poderes sanatorios. Na antiga Galicia non era moi diferente nese sentido a agora, só que aquí vai asociado a lugares coñecidos popularmente como Pedras Furadas. En Ourense “O Penedo de Vigón” (San Bieito dá Cova do lobo – Barbadás), en Allariz en Augas Santas, o lugar chamado Forno dá Santa, unha pedra que se asemella nas súas forma a unha orella, a tradición di que cura a xordeira, a vista e calquera enfermidade ao utilizar a auga do manancial que mana da pedra. Este último espazo máxico, atópase próximo a un castro celta, na súa arquitectura hai unha curiosa mestura de estilos mozárabe, visigodo e románico. Celébrase alí a romaría da Ascensión, con todo, popularmente cren na zona que este sitio era en realidade un forno crematorio (de aí “O Forno”) para os falecidos dos habitantes do castro que se atopan nas proximidades.
Outro tipo de pedras son as denominadas “Machados” (ou machetas), “Pedras do Raio”. Son máxicas entre as máxicas, xa que “entendese”que son pedras caídas do ceo. Protexen fronte ás tormentas e os seus efectos, atopándose no interior dos carballos, árbores sacras por antonomasia. Estas pedras están puídas e ata parece ser que existía un lugar onde se elaboraban en San Andrés de Teixido, o seu uso estaría estendido e xeneralizado porque se cre que tamén terían poderes sanatorios, sendo habitual pola, cando se sufría dunha doenza ou enfermidade, baixo a almofada.
Bibliografía: “Mitos, Ritos y Leyendas” . P. Bouzas y X.A. Domelo / “Galicia Mágica” – V. Vaqueiro.
